قدر – Magnitude

Magnitude |ˈmaɡnəˌt(y)o͞od|

قدر ظاهری تعدادی از اجرام آسمانی معروف. قدر بیشتر به معنای روشنایی کمتر است. از پایین به بالا روشنایی ظاهری این اجرام کمتر می‌شود: خورشید، ماه کامل، زهره، شباهنگ (پرنورترین ستاره‌ی آسمان)، ستاره‌ی آلفا-قنطورس، ستاره‌ی ابط‌ الجوزا، ستاره‌ی قطبی، کم‌نورترین ستاره‌ی قابل دید با چشم غیر مسلح، ستاره‌ی برنارد، حد قدر قابل رصد با دوربین دوچشمی، حد قدر قابل رصد با یک تلسکوپ ۱ متری، حد قدر قابل رصد با تلسکوپ هِیل، حد قدر قابل رصد با تلسکوپ‌های هابل و کِک.

قدر

 واحد لگاریتمی اندازه‌گیری میزان درخشندگی اجرام آسمانی در فیلترهای گوناگون است. این واحد اندازه‌گیری را اَبَرخوس (۱۲۰-۱۹۰ پیش از میلاد) ابداع کرد. او پرنورترین ستاره‌ی آسمان را قدر ۱ و کم‌نورترین ستاره‌هایی را که با چشم غیرمسلح می‌توان دید قدر ۶ نامید. اکنون نیز منجمان از همین سیستم که دقیق شده است استفاده می‌کنند، به این ترتیب که ستاره‌ی قدر ۱، ۱۰۰ برابر درخشان‌تر از ستاره‌ی قدر ۶ است و رابطه‌ی میان آن‌ها لوگاریتمی است. دقت کنید که هرچه عدد قدر بزرگتر باشد، جرم کم‌نورتر است.

“قدر ظاهری” روشنایی ظاهری جرم آسمانی در آسمان است، “قدر مطلق” روشنایی جرم آسمانی در فاصله مشخصی (١٠ پارسک) است. از قدر مطلق برای مقایسه روشنایی حقیقی اجرام استفاده می شود. برای مثال قدر ظاهری خورشید ٢۶.٧- (بسیار روشن) است اما قدر مطلق آن ۴.٨ است. برای مقایسه، قدر ظاهری ماه ١٢.۶- و قدر ظاهری کم نورترین ستاره ای که میتوان با چشم غیر مسلح دید ۶.۵ است. تلسکوپ فضایی هابل تا حدود قدر ٣١ را می تواند رصد کند.