rafsdel-1
تصویر ۳: تصاویر گرفته شده از کهکشان مارپیچی میزبان ابرنواختر (نقطهی درخشان در بالا-راست تصاویر) و کهکشان بیضوی عدسی گرانشی (منبع نورانی در میان تصاویر).
ردیف بالا: تصاویر در سال ۲۰۱۰ و ۲۰۱۱، پیش از ظهور ابرنواختر، گرفته شدهاند. بازوی کهکشان مارپیچی بر اثر میدان کهکشان کهکشان بیضوی به شکل کمان درآمده است.
ردیف میانی: تصاویر در هنگام ظهور و کشف ابرنواختر در نوامبر ۲۰۱۴.
ردیف پایین: اختلاف تصاویر پیش و پس از ظهور ابرنواختر. چهار تصویر تشکیل شده از ابرنواختر (صلیب اینشتین) به وضوح مشخص است.
درباره نویسنده
آیرین شیوایی
پژوهشگر دانشکده اخترفیزیک مرکز اخترزیستشناسی در مادرید و مسئول پروژه DistantDust که از شورای تحقیقات اروپا بودجه میگیرد است. او در سال ۲۰۱۷ دکترای فیزیک خود را از دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید، با موضوع تحول کهکشانهای جوان عالم از طریق بررسی غبار میانستارهای و ستارهزایی آنها گرفت. او از سال ۲۰۱۷ عضو تیم علمی و ابزارهای تلسکوپ فضایی جیمز وب است و در سال ۲۰۱۸ فلوشیپ هابل از ناسا را برای پژوهش در زمینهی نجوم رصدی کهکشانها دریافت کرد. او برای مطالعه و بررسی این کهکشانها، که حدود ۱۰ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارند، از دادههای تلسکوپهای زمینی مانند کک و آلما، و تلسکوپهای فضایی مانند جیمز وب، هابل و اِسپیتزر استفاده میکند.